Een waterval van verdriet overspoelde me en ik liet het gebeuren. Deze man raakte me. Hoe hij door de duinen liep op zoek naar takjes en twijgen. Hoe hij elke avond wachtte tot het strand leeg was (na zonsondergang gingen de weinige toeristen weg) om het strand verder te ordenen met zijn constructies in hout. Hoe geordend en kwetsbaar zijn spullen (slaapzak, kledij, lege blikjes) op de bank lagen die hij zijn safespace noemde.

Maar ook hoe helderblauw zijn ogen oplichtten toen hij me vertelde dat hij de oceaan zou oversteken met de boot die hij aan het bouwen was. Wat een boot moest worden was een stapel hout die elke dag groter werd maar die niet samenhing omdat hij touw miste. Dat was het enige wat hij nog nodig had zei hij, en waterbidons voor eronder zodat hij zou drijven.

We vroegen naar zijn naam. Iedereen heeft een naam, ook een dakloze man die al weken over het strand van Afife zwerft en die niemand aanspreekt (wellicht ook omdat de plaatselijke bevolking Portugees spreekt en hij enkel Engels, maar ook omdat mensen niet neigen naar een zwerver). Ook ik moest iets overwinnen om naar hem toe te gaan en hem aan te spreken maar ik vertrouwde mijn instinct, ik moest iets met die man.

Aleksander. Ja, zo geschreven “met ks, niet met x.”Aleksander. Zijn moeder was Russisch, zijn vader Amerikaans. De dagen nadien leerden we dat zijn vader een restraining order had en de hele familie beschadigd had. Zijn verhaal hing in losse flarden aan elkaar. Hij kende Portugal duidelijk niet, sprak de taal niet en was er pas sinds twee weken (zijn kleren die nauwelijks aan elkaar hingen vertelden me een ander verhaal).

Wat wilde ik nu? Kwam de redder in me boven? Nee, dat was het niet. Ik weet te goed dat ik niet de hele wereld kan helpen, ook al wilde ik als kind alle zwervers meenemen naar huis (daar vertel ik over in 1 van mijn podcasts).

Hij was anders. Hij ademde purpose. De doelgerichtheid waarmee hij over het strand liep en de verschillende houten constructies die hij bouwden, raakten me. Hij was in de weer, verzorgde zijn slaapplaats, wandelde naar het dorp en terug en had zijn rituelen die we ontdekten tijdens onze reis. Hij versierde en ordende het strand met houten constructies. Aleksander. Verloren in de wereld, maar thuis in zijn wereld. Hij raakte me. En hij baarde me zorgen. Tegelijk weet ik ook dat ik hem moet loslaten. No choice.

Not everybody who is lost should be found and not everybody who is lost is really lost.

Veel vragen bleven onbeantwoord omdat zijn verhaal niet logisch in elkaar haakte, de losse flarden veranderden elke dag. Maar hij straalde geluk uit, hij voelde zich vrij, in zijn leven. Onze laatste poging: “Zijn er mensen die weten dat je hier bent? Kunnen wij nog iets voor je doen?” – “Ja, de safeguards weten dat ik hier ben. They know I am coming.”

Wie mij raakte op dat strand (we spraken meerdere dagen met hem, gaven hem eten en boden hem hulp) was een mens die zo sterk met zijn purpose verbonden is dat hij leeft, helemaal. Op zijn eigen, onconventionele manier.

Wie heeft jou geraakt de laatste tijd? En waarom is dat? Wat kan jij hieruit leren? En hoe kan jij zelf (terug) verbinden met jouw purpose? Met jouw Aleksander? Ik wens het je toe.

Liefs, Soetkin. 

Oh Aleksander, beautiful soul, ik hoop dat je nooit het water opgaat en ik hoop dat de safeguards over je waken. Je heldere ogen en warme hand zal ik niet vergeten.