Mijn post-its maakten geen sense meer. Mijn energie wilde zich niet engageren met de tekst die ik daarop had geschreven. Ik wilde gewoon zijn. Maar mensen betalen niet voor zijn. Mensen komen met verwachtingen, wensen, verlangens. En die moest ik inlossen…

Het publiek had zijn ogen dicht. Ze volgden mijn opdracht naadloos “Hoe zou het zijn om volledig jezelf te zijn? Voel dat. Zak daarin.” Als iedereen zijn ogen dichtdoet, kan ik mezelf meer voelen.

Maar Meneer X dacht daar anders over. Meneer X bleef me aanstaren met een licht glimlachje. In een fractie van een seconde probeerde ik hem in te schatten. Welk lachje was het nu? Geboeid? Of spottend? Ik kon er geen staat op maken. Ik voelde me gezien. Maar ik wilde niet kijken. Ik wilde zijn. “We doen ons ogen dicht” zei ik licht dwingend. “We”, haha, zo’n leerkracht-toontje ontglipte me. Er is geen “we”. Deze instructie was enkel nog voor Meneer X. Hij gehoorzaamde. Hij deed zijn ogen dicht.

Ik voelde een immense ontspanning door mijn lijf gaan. Al die mooie mensen zaten daar. Gewoon te ademen. En ik dacht “Dit is het. Ik heb hier niets meer te doen. Wees gewoon jezelf. Zie hoe makkelijk dat gaat.” Maar meer dan 100 man had tickets gekocht voor dit festival. Tickets om te groeien want het heette the Joy of Growth. Dus moest ik ze dan Joy brengen of Growth? Mijn brein was nog steeds smurrie.

Wat zat me nu eigenlijk dwars? Vroeger gaf ik les en speeches alsof het niets was. Ik heb een theaterachtergrond. Het podium was nooit mijn probleem. Er was iets veranderd. Ik wilde me niet meer bewijzen. Ik wilde niet meer slimme dingen zeggen. Mijn lijf wilde geen structuur meer volgen. Ik wilde niet meer pleasen. Ik wilde gewoon zijn.

En wat er toen gebeurde was wonderlijk. Ik was gewoon. Ik praatte. Ik weet niet meer zo goed waarover. Maar het ging over Human Design. Mensen gingen ook eten en dat leidde me af en dat was ok. Ik wil dat iedereen zijn goesting kan doen (zolang ze geen tomaten naar me gooien). Mensen stelden vragen en ik kon ze beantwoorden. Bij sommige vragen dropte mijn energie en ik liet het gebeuren. Mijn sacraal leidde me en ik volgde.  Justien vertelde hoe het was om met mij te werken en dacht “dit is zo wonderlijk hier. Ik doe hier niets. Ik ben gewoon.” Justien deed het geweldig. En Meneer X zat nog steeds te kijken, maar dat mocht want de oefening met ogen dicht was voorbij.

Ik gaf mezelf de opdracht om me geen punten of beoordeling te geven, terug te denken of te piekeren over wat beter had gekund. Mijn lief zei nadien “maar jij hebt je voorbereiding toch totaal niet gevolgd? Jij hebt iets anders gedaan.” Ja, ik heb het Leven gevolgd. And you know what? Ik raad het je dubbel en dik aan.

Wat gebeurt er als jij vanaf nu niet meer je hoofd, je angst of je voorbereiding volgt maar het Leven en zijn flow, zijn curveballs en zijn citroenen? Als het leven je citroenen geeft maak jij er toch geen limonade van? Jij bent geen slogan. Kijk maar wat er gebeurt.

Oh, en Meneer X bleek een fantastische projector te zijn (vandaar de gefocuste blik) die enorm gefascineerd was door Human Design en nu ook mee doet aan het Grote Human Design Experiment, net zoals 80 anderen. En misschien ook jij? Daar ben ik zo ontzettend blij mee. Jullie zijn geweldig. En zonder jullie zou ik niet kunnen zijn. MERCI!